Een bestemming, geen doel
Ik deed het. Ik wandelde van de Noordzee naar de Middellandse Zee. De GR5, met aan het einde de GR52. Niet omdat ik per se Menton wilde bereiken, maar omdat ik wilde ervaren wat het betekent om onderweg te zijn. Menton was nooit mijn doel, het was een bestemming.

Onderweg kwam ik mezelf steeds weer tegen. Voor mij was het een bijzonder moment in mijn leven dat ik niet snel zal vergeten. Ook een eerste rustmoment van mijn werkende leven, vanaf mijn zestiende tot nu.

De eerste weken
De eerste twee weken in Nederland waren loodzwaar. Ik moest wennen en wilde soms gillend terug naar huis. Ik was zo alleen en dat nog niet gewend.

In Nederland had ik nog mijn eigen taal, later over de grens merkte ik pas echt wat het deed om geen diepgaande gesprekken meer te kunnen voeren met mensen die ik ontmoette. Ik ben praatgraag en heb in Nederland en Vlaanderen maximaal gebruikgemaakt van elke ontmoeting, met als hoogtepunt het prachtige verhaal van Jean.

Wallonië en Luxemburg
Vlaanderen sloeg ik grotendeels over. Achteraf jammer, want met Welcome to My Garden had ik er een prachtige ervaring van kunnen maken. Maar ik zat nog vast in mijn controledrang. Toch was ik blij dat ik daardoor de LAW 11 kon lopen, die indrukwekkend mooi was, en dat ik langs kon bij Phil die ik al veel te lang niet had gezien. Daar had ik mijn eerste rustdag, met pizza.

Bij Maastricht veranderde de wereld zichtbaar en voelbaar. Wallonië voelde als een bevrijding. Ineens was ik op vakantie, in een totaal ander gevoel. Oude herinneringen uit mijn jeugd kwamen boven. Ik ontdekte Ost-Belgiën, een stuk wereld waar ik ondanks mijn tientallen bezoeken aan België nog nooit van had gehoord, laat staan bezocht. Het stuk Wallonië was korter dan ik verwacht had – waarschijnlijk omdat ik onbewust niet verder had gedacht dan de Ardennen, die ik kende.

Voor ik het wist liep ik Luxemburg in. Wat een ongelofelijk mooi land! De Mullerthal Trail was de kers op de taart. Daarna volgden schitterende etappes langs de Moezel en door de wijngaarden. Binnen een week stond ik alweer op het drielandenpunt bij Schengen.

Frankrijk: leegte en doorzetten
Het noorden van Frankrijk was leeg en verlaten. Uitgestorven dorpjes dwongen me om voor het eerst te bivakkeren. Daar was ik geestelijk nog helemaal niet klaar voor, maar later keek ik er met een glimlach op terug. In Metz stond ik ineens midden in de drukte van het midzomerfeest – een heerlijk contrast.

Vanaf Metz begon het bikkelen. Het was warm, de klims werden pittiger en ik daagde mezelf uit met grote afstanden. Misschien wel geïnspireerd door mijn ontmoeting met Pieter-Jan, een Vlaming die de GR5 in veertig dagen (!) hardliep met rugzak. Ik vond dat ongelooflijk inspirerend. Op de berg van Amance had ik een bijzondere ontmoeting en een meewerkdag. Daarna zette ik door richting de Vogezen.

Mijn voeten deden zeer. Nieuwe schoenen vinden lukte niet: maat 48 is in Frankrijk zeldzaam. Bestellen via internet voelde onmogelijk, want ik wist nooit waar ik een paar dagen later zou zijn.

De Vogezen en een onderbreking
In de Vogezen voelde ik voor het eerst dat ik écht de bergen in ging. Dat was mijn eerste bergwandeling. Later, in de Alpen, begreep ik dat de Vogezen vooral een prachtige warming-up waren voor het echte werk.

In Schirmeck stapte ik even uit mijn tocht, om naar huis te gaan voor de afscheidsmusical van mijn jongste zoon en een familieweekend. Een welkome pauze. Een kans om nieuwe schoenen te kopen en mijn bepakking kritisch te herzien.

Met mijn zoons
Daarna kreeg ik de hoofdprijs: mijn zoons besloten een week met me mee te lopen. Zes dagen vol herinneringen, avontuur en plezier. Misschien wel de mooiste dagen van de hele tocht. Met een jacht midden in de nacht. En een onvergetelijke afsluiter met een bivak in een toren van een eeuwenoud kasteel in Ribeauvillé. Daarna liep ik alleen verder door mijn geliefde Vogezen. Het was schitterend, en ik liep afstanden waarvan ik zelf niet wist dat ik ze kon. Na elke bocht en top werd het uitzicht mooier en wilde ik verder. Voor ik het doorhad was ik de Vogenzen uitgewandeld en kwam ik in een totaal ander landschap.

De Jura en de Alpen
Tussen de Vogezen en de Jura zaten wat saaie etappes, maar die loste ik op door mijn eigen record te breken: 56 kilometer op één dag. De sporter in mij was wakker.

De Jura waren ruig, betoverend en eenzaam. Afgelegen stukken langs de grens van Frankrijk en Zwitserland, met weinig winkels. Goed plannen dus. Mijn eerste nacht met 4 graden en een lek matje werd gered door een vriendelijke dame. Toen ik op de Col d’Or stond en de Mont Blanc zag, alsof ik hem kon aanraken, gaf dat een enorme impuls. De Alpen lonkten.

Tijdens een boottocht over het Meer van Genève ontmoette ik Martial, de eerste wandelaar met wie ik meerdere dagen opliep. We spraken Engels en dat maakte het contact makkelijk. Ik vroeg hem de oren van het hoofd – de Alpen vond ik spannend. Even later ontmoette ik Simon, met wie ik ook een paar dagen samen liep. Ik leerde vertragen en genieten van de uitzichten.

Daarna begon het echte bikkelen. Mijn eerste dag met 2500 hoogtemeters, een etappe van 42 kilometer. Steeds verder mijn grenzen verleggen. Tot mijn knie het begaf: overbelast. Het weer sloeg om, de nachten werden kouder. Ik liep langs een gletsjer en een meer met ijs erin, terwijl het toch echt 27 graden in de zon was op dat moment. Ik liep Italië binnen en ook weer uit, Frankrijk weer in. Ik bezocht Italië nogmaals voor een echte lekkere pizza en rook sneeuw tijdens de koudste nacht. Ik had een prachtige dag met een mooie stad Briancon en eindigde bij een kampvuur naast een meer.

Grenzen opzoeken
De eenzaamheid sloeg toe. Op mijn trouwdag liep ik half ijlend op de berg. Afzien, maar ook leerzaam. Ik zou het niet nog eens zo willen doen, maar ik ben blij dat ik het heb meegemaakt. Ik heb mijn grenzen leren kennen door ze van dichtbij te bekijken.

Ik hield mezelf overeind door iedere dag weer te focussen op de beloning van de aankomst. Ik bivakkeerde vaak, en af en toe vond ik een camping met douche of een winkel voor voorraad. Ik ontmoette en werd ingehaald door de 84 jarige Jacques, en ik luisterde naar zijn verhalen. Voor de ervaring sliep ik ook één nacht in een Refuge (bij de boer).

De laatste eindjes
De laatste twee weken waren afzien. Mijn hoofd was al bij mijn geliefden, mijn lichaam uitgeput, de pijntjes serieuzer. Ik had nog maar één doel: de azuurblauwe zee zien. Ik werd een dag van de berg gespoeld door een Alpenstorm en koos het hazenpad door naar de camping terug te keren.

De GR52 zou vijf dagen duren, maar na twee dagen wandelen tot ik niet meer kon, stond ik op de Col du Diable en zag ik een compleet andere wereld voor me. Dat moment vergeet ik nooit meer. Eerst stipjes op het water: boten die witte lijnen achterlieten. Ik liep die avond door tot in de schemering. Een dag later lag de Middellandse Zee vol in beeld, schitterend in de zon. Ik huilde.

Het gaf me zoveel energie dat ik nog één keer alles eruit haalde. Mijn hoofd dreef mijn lichaam verder. Ik liep door het mediterrane landschap, langs palmbomen en olijfbomen, met een gevoel van intens geluk. Die dag arriveerde ik in Menton.

Het einde
79 dagen. Van Alkmaar naar Menton. Van de Noordzee naar de Middellandse Zee.

Ik arriveerde niet als een herboren versie van mezelf. Maar het was een bijzonder en onuitwisbaar moment in mijn leven. De vruchten van deze eenzaamheid, fysieke uitdaging en al die dagen in de natuur sijpelen nog dagelijks door in mijn leven.

Ik ben intens dankbaar voor het gewone leven. Mijn tevredenheid is gereset. Ik ervaar meer rust, minder de behoefte om altijd maar hard te gaan of de eerste te willen zijn – er is immers altijd nog een berg na deze bergpas. Ik heb geleerd dat de natuur mijn grote liefde is, maar ook onverschrokken en keihard. En daardoor waardeer ik des te meer wat wij mensen bedacht hebben: matrassen, warme douches en een fiets.

Mijn hele tocht, alle 79 dagen, heb ik dag voor dag opgeschreven. Hieronder vind je het overzicht.

Mooiste etappes GR5?

Dit wordt me veel gevraagd maar ik vind het bijna onmogelijk om te kiezen. Laat ik het chronologisch proberen:

• Nederland: Katwijk naar Wassenaar, Briele naar Oostvoorne, Maastricht
• Vlaanderen: Geen memorabele herinneringen aan
• Walonië: Eigenlijk allemaal geweldig mooi
• Luxemburg: Geweldig mooie etappes, Mullterthal kan druk zijn maar schitterend, alleen de laatste km’s iets minder prettig
• Frankrijk: Ik ben er dol op, juisto ook de variatie tussen totaal provinciaal en uitgestorven tot de absolute hoogtepunten van zowel menselijk werk (burchten en kastelen) als natuurgeweld. De alpen bieden bizarre uitzichten, de Jura is een ongeslepen diamant. De Vogezen zijn liefdevol en oneindig mooi. Maar ook het platteland is mooi en gevarieerd.

Onder deze gallerij gaat de tekst nog door met Statistieken en alle etappes.