Na ruim twee weken stilte is het tijd voor een update. En nee, ik heb niet stilgezeten. Integendeel: ik sta te trappelen om weer op pad te gaan. De rugzak is ingepakt, de voeten geolied, en – het mooiste nieuws – mijn zoons lopen de eerste zes dagen met me mee!

Met z’n vieren trekken we door de Vogezen. Slapen in tenten, koken op vuur, klauteren over cols, afzien en lachen. Ik kan niet wachten. Alleen het idee al dat Tijn, Pijke en Sverre de bergen met me gaan delen, maakt me gelukkig.

Licht, luchtig en lean

De afgelopen weken heb ik niet alleen genoten van thuis, maar ook kritisch gekeken naar mijn uitrusting. Want als er iets is wat ik leerde tijdens deel I (van Alkmaar tot Schirmeck), dan is het wel: lichter is leuker. Wat begon met 12 kg werd soms 15 kg op mijn rug – en dat is veel als je ook nog omhoog wil. Tijd voor een grote ‘shakedown’.

Ik heb verpakkingen gestript, slimme hacks toegepast (dankjewel Reddit), spullen weggedaan en een serieuze grammenjacht gehouden. Resultaat? Een basisgewicht van 6,2 kg en met eten en drinken erbij net boven de 8 kg. Je kunt m’n packlist hier bekijken.

Sverre en ik testten mijn nieuwe setup tijdens een dagtochtje naar Bergen. De rugzak? Geen drukpunt, geen frustratie, puur genieten van de wandeling. Een soort TV waar je voorbijwandelt, je kijkt waar je blik naartoe glijdt.

Bye bye doodskist

En dan die tent – de overdekte doodskist, zoals ik ‘m liefkozend noemde. Hij is verkocht! Maar wel pas nadat ik hem een azijn- en zuiveringszout-spa had gegeven. Serieus: brandschoon en fris, klaar voor een nieuw leven.

Mijn nieuwe tent is ruimer, luchtiger, stormbestendiger en vooral: menselijk bewoonbaar. Je kunt rechtop zitten, beide zijden openritsen en zelfs schuilen zonder het gevoel te hebben in een postzak te wonen. Een wereld van verschil.

Waarom ik dit doe

De eerste 37 dagen van deze tocht voelden als een wonderlijke reis: fysiek, emotioneel, mentaal. Ik heb gelopen, geschreven, gedacht, gekeken, gevoeld – en veel geleerd. Over mezelf, over spullen, over stilte. Over hoe goed het is om even los te zijn van wie je moet zijn, of denkt te moeten zijn.

Wandelen blijkt voor mij een ongelooflijk krachtig middel om te resetten. Om de verbinding met mezelf (en de wereld) opnieuw vorm te geven. Zelfs de ongemakken bleken waardevolle leraren.

En nu? Nu begint Deel II. Niet meer in m’n eentje. Maar samen. Maandag reizen we met de trein via Offenburg en Straatsburg naar Schirmeck. De eerste col staat al op het programma. De Vogezen roepen.

(Nog een detail: vanmorgen kreeg ik bericht dat de treinreis geannuleerd is. “U mag nu iedere trein kiezen die naar uw bestemming gaat.” Nou – dat avontuur begint dus meteen bij het ontbijt.)

Tot slot

Ik voel me bevoorrecht. Om dit te mogen doen, te kunnen doen, en om het te mogen delen. 

Maandag gaan we verder. Met z’n vieren. Zes dagen lang. Slapen onder sterren. Bivakkeren waar het kan. Klagen waar het mag. Lachen, vallen, opstaan, vloeken, zingen. Alles mag mee. Let’s go!