Gedreun, croissants en een vleugje Trailrun-inspiratie

Zo hé hé… eindelijk. De laatste vijftien minuten vóór mijn wekker ging waren stil. Voor het eerst sinds ik Metz binnenliep géén gedreun van DJ’s, geen sirenes, geen bassen door mijn matje heen. Stilte. Zalig. En dus liep ik om 6:31 exact de camping af. Op naar een nieuwe dag – en vooral: op naar de natuur!

Metz lag er bij als Amsterdam na Koningsdag. Glas, plastic, half slapende mensen op bankjes. En uit sommige appartementen dreunde nog muziek, want blijkbaar kun je in Metz feestvieren tot je er letterlijk bij neervalt – en daarna gewoon doorgaan. Maar ook: mensen die al aan het opruimen zijn, podia die worden afgebroken, een nieuwe dag die zich aandient. Het deed me denken aan onze duinfeesten. Als niet alleen de DJ is doorgedraaid. Mooi, ook met het oog op solstice.

Croissants van een ander niveau vond ik in een wijk die eigenlijk een eiland is in de rivier. Behoort nog tot Metz, maar voelt als een dorp op zichzelf. Die croissants… jongens. Ze hebben de lat verlegd. Echt!

En toen – alsof het universum besloot: jij hebt dit nodig – een GR-loper! EINDELIJK. In het wild gespot én verstaanbaar. Hij vroeg in het Frans of ik Frans sprak, ik antwoordde in het Frans, maar binnen 3 zinnen schakelden we over naar Nederlands. Pieter-Jan uit Brussel. Trailrunner. Gemiddeld 38 km per dag. Zonder camelbag (“ooit lek gegaan”), zonder kookstel, mét eindeloze ervaring. We liepen samen op, hij vertelde, ik luisterde en stelde honderd vragen. Wat een cadeau, dit – info delen – is toch wat ons mens onderscheidt van de andere wezens?

Hij vertelde over zijn schoenen – dat het schuim in de schoen tijd nodig heeft om hun vorm terug te krijgen. Anders worden ze te slap, als slippers. En BAM, daar viel het kwartje voor mij: dat is precies wat mijn voeten voelen sinds eind Luxemburg. Geen blessure, maar platte patta’s. Hij hield me een spiegel voor en trok me uit m’n tunnel. Dank je, Pieter-Jan. Hij had al 2 paar versleten onderweg en droeg een extra paar bij zich.

Na een kilometer of 7 was het tijd om af te slaan. Hij ging rechts, ik naar links. Maar niet zonder foto. Je kunt hem volgen op Insta, of steunen voor zijn actie voor daklozenopvang in Brussel. Doen.

Ik liep door tot bij een kerkje en ging onder de boom zitten. En toen bedacht ik: Decathlon! Nu! Andere gastank, nieuwe schoenen misschien? Uber geïnstalleerd. Rit geboekt. En toen… “zondag”. 🫣🤣 Cancel. Arme chauffeur mocht halverwege weer terug, ik betaalde de kosten uiteraard. Dus ik at wat, dronk wat, en wandelde door naar mijn camping.

Daar kwam ik bijna rechtstreeks op uit als ik naar beneden liep. Want ik had de camping al gezien vanaf waar ik lunchte. Maar de camping was aan de overkant van de rivier. Even de brug over… vijf kilometer verder. Klein omweggetje. 🙃

De camping? Typisch Frans: driehoekig weiland met een hek eromheen, een portocabin als receptie en precies één ingang. Maar alles is er. Gras, schaduw, vriendelijk personeel. Ik mocht, als enige met losse tent, op plek 14. Toen ik de man vertelde dat dat was vanwege quatorze juillet, waren we meteen vrienden. Vragen of ik in zijn haventje mocht zwemmen ging nét iets te ver, maar hé, we proberen het.

Ik trakteerde mezelf op een blikje Oasis, hét drankje van mijn jongens op vakantie. Vloeibaar sentiment. Alles wordt geel van de boom waar ik onder lig – zaadjes regenen neer alsof het confetti is – maar ik ben gelukkig.

Vanavond eet ik volkorenrijst uit een zakje. Heet water erbij, 2 minuten wachten, klaar. Geen Michelin-ster nodig als je honger hebt en het 36 graden is. En ik realiseer me: ik hoef geen 38 kilometer per dag te lopen. Ik ben geen Pieter-Jan. En ik ben ook niet stuk. Hooguit een beetje Hollands. Twijfelend over nieuwe schoenen omdat ze geld kosten.

O ja, wist je trouwens hoe de Hollanders het koperdraad hebben uitgevonden?

Twee Hollanders vochten om een stuiver.

Morgen zie ik wel weer. De zon komt op, de rivier stroomt, en ik haal Pieter-Jan toch niet meer in. Nieuwe schoenen of niet. 🚀 Al zou ik het eigenlijk wel willen, 40 per dag 💪