Van teken en thermiek tot Vianden: een warme dag vol verrassingen

Twee dagen geleden werd mijn tent doelwit van een kat. Niet om in te slapen, nee… maar om zich territoriaal uit te leven, met zijn achterste in de lucht. En ik dacht dat ik het had opgelost. Schoongemaakt. Afgeveegd. Gisteren rook ik niets maar vanmorgen een lichte zweem. Vanavond echter maximaal, ik slaap in het kattennest deLuxe.

Ik kon het niet laten. Op mijn knieën, snuffelend als een bloedhond, maakte ik twee rondjes om de tent. Langzaam. Nauwkeurig. Mijn neus vlak boven het doek. Snuffel. Verplaats. Snuffel. Verplaats. De rest van de camping had waarschijnlijk geen idee wat ik aan het doen was, was dit de nieuwe soort yoga?

Het gekke is: ik ruik het, maar ik vind het niet. Geen duidelijke bron. Geen zichtbare markering. De geur is overal en nergens. Alsof de kat niet één keer heeft gekozen, maar een geurige nevel heeft verspreid. Een onzichtbare wolk die zich nu vastgezogen heeft in de vezels van mijn tentdoek. Een guerilla-aanval in slow motion.

Vandaag begon zoals veel ochtenden de laatste tijd: vroeg. Vijf uur wakker, een beetje lummelen, snoozen, wat eten. En dan om half zeven alweer op pad, de bossen in. De lucht was zacht, maar het voelde meteen warm — het soort dag waarvan je weet: vandaag gaat het zweten worden.

Ik wandelde door de bossen, een korte route, dacht ik nog. Vandaag maar eens rustiger aan. Eerst nog langs een tankstation op de grens met Duitsland, waar een meneer doodleuk 280 pakjes sigaretten insloeg. Want ja, Luxemburg is goedkoop. Net als benzine. Ik kocht er mijn Frühstück volgens de dame achter de balie. Daarna volgde een kentekenbingo: 24 Nederlandse, 20 Luxemburgse, 5 Duitse en 4 Belgische. Luxemburg is dus geen geheimtip meer voor ons Nederlanders.

Terwijl ik verder liep, werd ik vergezeld door twee cirkelende rode wouwen — indrukwekkend groot, zwevend op de thermiek, in harmonie met de wind. En de vogeltjes? Die waren weer ruimschoots aanwezig. Mijn trouwe Merlin Bird ID helpt me dagelijks met het herkennen van al dat gevleugelde leven. De absolute top vier: roodborst, merel, vink en zwartkop — de McDonald’s onder de vogels, die zie je overal. Maar elke dag probeer ik ook iets nieuws te spotten. Tip: rond het ochtendgloren maakt alles geluid.

Langzaam klom ik de berg op, en boven wachtte een verrassing: uitzicht over zowel Duitsland als Luxemburg. Veel windmolens aan de ene kant, rust en glooiing aan de andere. Tijd voor een mini-college economie: hoe Luxemburg, dit dunbevolkte bergstaatje, zo welvarend kon worden. Dankzij financiële dienstverlening, een flinke dosis internationale bedrijven, en goed georganiseerde infrastructuur leeft hier een heel ander ritme dan in Wallonië. Geen Franse slag, maar Duitse degelijkheid. En een klantvriendelijkheid waar je U tegen zegt: een gesloten ijsjeszaak die tóch nog even de sleutel zoekt om me een waterijsje voor 2.80 te verkopen. Je voelt hier de werkethiek.

En dan: de insecten. Mijn dagelijkse metgezellen. Akkerhommels, hommelreuzen, muggen, kevers, mieren — in alle soorten en maten. Teken ook. Zestien in twee dagen. Elke keer als ik zo’n GR-pad met hoog gras instuur, weet ik al hoe laat het is. Maar ik blijf controleren, plukken, doorlopen.

Aan het eind van de middag stond ik voor een keuze: overnachten op een Duitse camping langs de weg of… door naar Vianden. De keuze was snel gemaakt. Ik besloot nog 3,5 uur extra te lopen. Verder langs de Our. Onderweg passeerde ik een immense energiecentrale: een pompstation dat water omhoog brengt naar een bergmeer om later als elektriciteit terug te geven aan het net. Fascinerend, maar sinds die dam stroomt de rivier de verkeerde kant op, dat is suf.

En dan, als bonus, werd ik ingehaald door de Belgische WRC Subaru Impreza Club. Vijftig brullende rally-auto’s knetterden door het dal. Mijn tienerhart maakte een sprongetje. Mijn droomauto toen ik achttien was. Even terug in de tijd naar foute grote spoilers en luchthappers.

Uiteindelijk aangekomen in Vianden. Een camping, gerund door een Vlaamse mevrouw die er al 53 jaar komt. De eigenaren zelf? Naar de kermis. Maar alles werkt: ik kon douchen, wassen, koken. Mijn eerste maaltijd uit een zak gegeten. Niet slecht. Beetje zout.

Meer fotos vind je via Komoot hieronder.