Wat een lekker fout idee, kamperen naast de vaart. Op zich nog oké. Maar… naast vissers, die de hele nacht hun verklikkers lieten piepen. En het domste idee? Precies onder een mega lantaarn, pal tegenover een industrieterrein. Eerst leek het rustig, maar rond 22 uur begon er iemand aan zijn dienst. En die hield nogal van techno. Vermoedelijk op de heftruck, want het geluid kwam en ging de hele nacht — pas na twee uur was het eindelijk stil. Tussendoor scheurden brommers, toeterende fatbikes en auto’s langs m’n tent. Wat die daar in dat doodlopende stuk kwamen doen? Geen idee. Misschien maar beter ook.
Dus om vijf uur eruit. In de regen. Alles nat ingepakt.
Om 5.45 liep ik — dolgelukkig — weg van deze plek. Ik schijn er patent op te hebben: ellendige slaapplekken uitzoeken. Vraag thuis maar. 😉
Bijna direct kwam ik in het cultuurhistorisch gebied van de oude kolenmijnen bij Lanklaar. Heuvels van uitgegraven steen, opgestapeld tot wel 107 meter hoog. Al jaren niet meer in gebruik, compleet verwilderd. Vreemd gezicht: kunstmatige bergen van zwartgrijze leisteen. Eerst dwars door het luxe terrein van Center Parcs, toen een rondje om het ontstane meer — vermoedelijk ooit een mijningang.
Soms borrelde er kraakhelder water uit de grond, alsof er bronnen waren ontstaan tussen de stenen. Ondertussen krioelde het er van de mini-kikkertjes. Een waar kunststukje om ze te ontwijken met mijn maat 47. Serieus: tot aan Lanaken denk ik dat ik er tienduizend gezien heb.
Na de oude industrie volgde natuurgebied De Hoge Venen. Echt wel hoog soms — je keek uit tot voorbij Chemelot in Nederland. Lekker veel klim- en daalwerk. Daarna nog een flink stuk heide. Toen was daar Lanaken.
De natuur mooi en goed verzorgd. Over de mensen, huizen en wegen daar zal ik het maar niet hebben… Snel een boodschapje gedaan. Twee bewaardozen gekocht — ik ben het zat dat mijn eten door de hele tas ‘wandelt’. Groente wil ik ook gewoon twee dagen kunnen bewaren zonder snot of bananenpuree in schil. Ook mezelf getrakteerd: luxe lunch en een zak chips. Na vier uur wandelen in de regen mocht dat wel.
Onderweg kwam ik nog een prachtig verhaal tegen. Een man sprak me aan. Zijn hele huis — van boven tot onder — staat vol vinyl, cd’s en alles wat maar te maken heeft met muzikanten uit de jaren ’50 en ’60. Trots vertelde hij welke artiesten hij had ontmoet, van wie hij gesigneerde foto’s had.
Zijn felheid snapte ik pas toen hij vertelde over zijn dochter Daisy. Zij deelde zijn liefde voor Elvis. In 1992 is ze overleden.
Daisy zei altijd dat ze eigenlijk te laat geboren waren en thuishoorden in de jaren ’50. Zes keer na haar crematie zette hij de radio aan — en zes keer klonk Elvis. Voor hem hét teken. Sindsdien reist hij stad en land af om de nog levende muzikanten van zijn idolen te zien. Binnenkort naar het Sportpaleis voor een bandlid van Creedence Clearwater Revival. Hij sloot het gesprek met tranen af en vroeg me om ooit ‘Suspicious Minds’ van Elvis te draaien, als eerbetoon aan Daisy. Dat heb ik hem beloofd.
Hier in Maastricht verderop is een Metal Festival bezig — heerlijke boze mannen muziek. Moshpits, lange haren, tattoos en sikjes, ik hou er wel van. Ik had post van het thuisfront, die heb ik op een lekker gangetje (zonder rugzak, man dat loopt lekker) opgehaald bij het pakketpunt. Kon ik direct even genieten van die herrie. Daarna de was gedaan en gedroogd in de wind. Af en toe een plensbui, maar als de zon doorkomt is het direct zomers warm. De afwas gedaan. En nu… zou ik eigenlijk wel even willen slapen. Maar buiten spettert het en in de tent is het 30 graden. Luxeproblemen.
Nu sta ik op een camping aan de rand van de Maas, uitzicht op de burcht en de kerk van Borgharen aan de overkant. De zwaluwen spelen in de wind, scheren langs mijn tent.
Vandaag is Pijke, mijn middelste, jarig. Ik mis hem, en hij mij. We hebben al twee keer gebeld. Gelukkig is het pakketje dat ik eerder stuurde goed aangekomen. 🎂🎈🎊🎁
Morgen rondje Sint Pietersberg en naar Visé. Nu al zin 👣 in.
