De ochtend begon bijzonder naast de rivier waar ik mijn tent had opgezet. Gisteren nog glashelder, maar vanochtend okeroranje. Het had beneden niet echt hard geregend, maar ergens hogerop in de bergen blijkbaar wel. De rivier stond gelukkig niet veel hoger, maar het kleurverschil was overduidelijk. Toch waste ik mijn gezicht.

Ik pakte alles snel in, ontbeet imn mijn tent, en maakte me klaar voor een lange dag. De benen voelden goed en ik had zin om kilometers te maken. Het pad voerde me het dal uit, langs een dam die het water opvangt voor elektriciteitswinning – en precies daar lag de grens met Italië. Natuur blijft natuur, maar toch ineens stonden er andere dennenbomen, ruimer uit elkaar, alsof ze trager groeien. Een nieuw ritme in het bos.

Over de pas naar Italië

Het pad omhoog was steil maar netjes, langs een reeks vervallen chalets en uiteindelijk een perfect onderhouden exemplaar, compleet met bloembakken voor de ramen – zoals het hoort in de Alpen. Daarna werd het pad smaller en wilder, meer een rivierbedding dan een wandelroute. De bomen dunner, de rotsen talrijker, tot ik me tussen twee reusachtige bergwanden bevond, waar alleen nog langs de rivier wat groen groeide.

Na uren klimmen bereikte ik glooiende bergweiden, en uiteindelijk de col op 2.529 meter hoogte. Daar sloeg de kou keihard toe. Mijn vingers waren gevoelloos en mijn t-shirt en sportshort boden nauwelijks bescherming. De wolken dansten rond de toppen, mistflarden werden opgetild, vervormden, verdwenen of verschenen voor mijn ogen. Schitterend om te zien, maar te guur om lang te blijven staan. Dus hop, naar beneden! En zowaar: mijn knie hield zich goed, ik rende het hele stuk tot in Italië.

Een ontmoeting op de grens

Bij de grens trof ik een vreemd tafereel: een politieagent, drie soldaten met Uzi’s, en twee asielzoekers die onder begeleiding mee liepen. Vermoeid, onderweg naar Frankrijk – waarschijnlijk met Engeland als einddoel. Een kort moment van realiteit tussen de bergen. De soldaten begroetten me vrolijk, de streng kijkende agente niet. Ik maakte een foto van afstand, niet frontaal.

Claviere en pizza

In Claviere, hart van skigebied Via Lattea (de Melkweg), zag ik weer die Italiaanse chaos: verkeerslichten boven de weg, veel borden, veel tekst. Lekker rommelig, maar charmant. Ik kwam hier bewust bewust op de Italiaanse lunchtijd – hier sluiten ze pas om 15 uur – en schoof nog net op tijd een restaurant in. Pizza, toetje, service op z’n Italiaans: 110 procent. Alles werd met flair en zorg gedaan, de stereotypen klopten volledig. Ik laadde mijn telefoon en powerbank op, vulde mijn hoofd met kleine weetjes via Google, en genoot.

Terug naar Frankrijk

Het regende miezerig toen ik weer vertrok, ingepakt in hoodie, regenjas en poncho. Eerst langs een Italiaans winkeltje vol koffie, tabak, souvenirs en ijsjes, daarna het drukkere dorpswinkeltje waar vooral Fransen hun tassen volstouwden. Ik deed hetzelfde. Toen door naar Montgenèvre, het eerste Franse dorp. Groot, langgerekt, vol skiliften, golfbaan, zwembad en chaletbouw – rijk aan voorzieningen, arm aan schoonheid. Een circus midden in het dorp maakte het plaatje compleet.

Vanaf hier vond ik de GR weer terug, met duidelijke bordjes waar GR5 op stond. De route leidde me van het asfalt af, de bossen in. Prachtige pijnbomen – de oude bekenden, de nieuwe soorten en nog varianten ertussen. Lawinestromen van graniet doorkruisten de hellingen: massieve herinneringen aan het geweld van water en steen dat hier soms losbarst. Ontzagwekkend, en een beetje beangstigend.

Keuze voor rust

Bij La Vachette had ik de keuze: doorlopen tot Briançon of stoppen. Ik koos voor verstandig. Mijn lijf had genoeg gedaan en het leek me mooier om Briançon morgen in daglicht binnen te lopen. Terwijl ik afdaalde, brak de zon door. De regen van de hele dag loste op in warmte en wolkenspel. De camping bleek een glamping-met-peuterparadijs, compleet met absurd hoge Franse prijs en koude douche. Maar ach, ik had stroom in mijn tent en korting.

’s Avonds boekte ik mijn treinticket terug – spannend, maar nodig, want de TGV’s raken vol. Daarna keek ik vooruit: de GR52A, meer natuur, dagen zonder dorp of supermarkt. Tijd om morgen droogvoer in te slaan.

Een dag vol contrasten: kou en regen, Italië en Frankrijk, discipline en keuze voor rust. En toch eindigde het met zon en plannen vooruit.