Vanmorgen vroeg wakker. Het was rommelig in het hostel vannacht. Om twee uur dronken mensen, om vijf uur herriemakers. Toch nog lekker gelegen.

Op tijd naar het station, maar Arriva weigerde. Probleem in het buitenland, volgens het bord. Wachten dan maar. Anderhalf uur op het leven van een man die naar Nice wandelt…

Aan de praat geraakt met Garrett uit Kent. Herkenbaar naar het metalfestival in Maastricht geweest. Hij reist door Europa met de trein naar festivals, vliegt liever niet. We spraken over hoe treinen in Engeland en Nederland werken (of juist niet). Mooi gesprek.

Toen de trein eindelijk reed, ging hij toeterend en stapvoets bij elke overgang. Franse machinist, Franse seinen maar vanaf de grens vloog hij als een malle. Uiteindelijk flinke vertraging. Garrett ging zijn Eurostar misschien missen.

In Visé weer verbaasd hoe mooi het daar is, ondanks wat mensen zeggen. Je kunt een stadje niet beoordelen op wat je ervan ziet vanaf de snelweg. De Maas is prachtig, de huizen ook. Leuke praatjes in het Frans bij de supermarkt. Aardige mensen.

Daarna een klim naar een schitterende kapel en kerkhof. Even voelde het als Zuid-Frankrijk door een compleet wit huis met blauwe luiken. Verder over weilanden en weer omlaag, naar het riviertje de Berwinne. Mooi hoe dat water uiteindelijk de Maas in stroomt, en verder richting Maassluis waar ik het eerder overbrugd.

In Dalhem weer dat gevoel waarvoor ik deze tocht loop. Zoveel schoonheid in zo’n klein vestingstadje. Gebouwen uit 1200. Geweldig.

De route blijft prachtig aangegeven hier in België. Komoot kan bijna uit. De rood-witte route stuurt me over kleine paadjes, langs boerderijen en door weilanden. Precies wat ik zoek.

Onderweg ook een terril gezien: Terril du Hazard, 355 meter hoog. Geen berg, maar een enorme steenkoolafvalberg uit de mijnbouwtijd. Nu prachtig begroeid, lijkt bijna natuurlijk.

Soms zijn de dorpjes minder charmant. Retinne bijvoorbeeld, ooit mijnbouwdorp. Praktisch. Geen saus, geen toppings, geen cheddar en geen spekje alleen de burger.

Verder ging het, langs toeristische paden, dan weer doodstille valleien. Heerlijk contrast. Mijn oren plopten voor het eerst dicht na een lange stijging of daling. Net alsof ik in het vliegtuig zat.

Langs stukken autoweg voel ik me minder veilig. Auto’s slingeren, smalle stoepjes, slechte weg. Dan duurt 500 meter ineens heel lang.

Aangekomen bij Domaine Provincial de Wegimont in Soumagne/Ayeneux. Kasteel, park, vijvers, zwembad en camping. Goedkoop. Mijn Frans gaat redelijk. Snel de was gedaan, gedoucht, burger met witlof, tomaat en paprika gegeten. Prima dag, morgen verder.