De hemel brak gisterenavond na mijn vorige blog open. Soms verlicht met een spectaculaire lichtshow. Het werd één natte bende. Ik besloot maar gewoon te gaan slapen tot 22.00 uur. Daarna maakte ik nog wat eten.

In het donker kwam er nóg een fietser aan, midden in de plensbui. Hij deed mee aan een wedstrijd waarbij je 500 km moet fietsen, geheel op eigen kracht en route. Alles wat hij bij zich had was doorweekt, behalve zijn slaapzak. Hij had er al 150 zware offroad-kilometers op zitten, had shoarma gehaald (dat inmiddels bijna soep was geworden) en wat zakken snoep.

Hij vertelde dat hij om 4 uur ’s ochtends weer wilde vertrekken voor de rest van de race. Toen ik om 4.20 uur even naar het toilet ging, kon ik deze dappere gek nog net succes wensen. Daar stond hij, nog steeds zeiknat maar ingepakt en klaar voor vertrek. Ik kroop nog even terug in de warmte.

Tijdens mijn wandeling vandaag zag ik onder bruggen nog meer verwilderde (tour)fietsers slapen. Zouden ze ook aan diezelfde race meedoen?

Om half acht werd ik wakker, midden in een ware naaktslakkeninvasie. Mieren in mijn spullen, binnentent en rugzak was ik inmiddels gewend, maar deze beesten poepen ook nog eens flink én vies — op mijn witte tent en in mijn rugzak. Wit is leuk bedacht maar mijn gok is dat hij veel/groen/bruin zal eindigen.

Ik vertrok snel richting het hostel waar ik vannacht zou slapen. Omdat de Expedia-app me opnieuw in de steek had gelaten. Het kostte me tot 11 uur om alles recht te zetten en een slaapplek geregeld te krijgen.

Mijn dag eindigt in Wezet — of Visé, zoals het in het Frans heet. Toch lijkt deze plaats nauwelijks voorzien in accommodaties voor wandelaars. Ik heb WIMG, Vrienden op de Fiets en Maps helemaal uitgeplozen, maar zonder resultaat. Het enige hotel hier heeft zulke slechte reviews dat ik liever terug ga naar Maastricht, naar een eco-lodge. Dan kan ik meteen ook lekker plantaardig uit eten (voorlopig voor het laatst). 🎉

Morgen neem ik de trein terug naar Visé en start vanaf daar mijn volgende etappe: ik wandel dan verder richting het zuiden, met als doel een château bij Nessonvaux — net ten zuidoosten van Luik. Vanaf daar wordt kamperen gelukkig weer makkelijker. En kamperen bij een chatteau, dat klinkt leuk toch?

De route vandaag bracht me dwars door Maastricht, met z’n wirwar aan verschillende wijken. Door de Jeker vallei. Daarna ineens: het eerste graanveld, grote heuvels en een vlag op een oude burcht. Vanaf dat moment werd het landschap alleen maar mooier. Ik kwam langs een oude mijn (mergel grotten) en veel ongerepte natuur.

Na de grensovergang liep ik nog even door Vlaanderen. En toen — boem — stond ik op de taalgrens. De eerste Franstalige borden verschenen. En precies daar begon mijn vakantiegevoel: binnen 100 meter zag ik een droomhuis te koop staan. Ja hoor, vakantie! 🤣

De Walen zijn hier en daar wat rommelig. Of misschien is het gewoon een relaxtere manier van leven, zo op het platteland. En dat is het hier: puur platteland. Lekker klimmen en dalen, uitwaaien bovenop de heuvels, fris als de zon even weg is, en juist loeiheet zodra je uit de wind in de zon loopt. Alles groeit hier razendsnel — de eerste velden oranjebruin graan zijn al te zien.

Ondertussen oefen ik met Google Translate wat ik zou willen zeggen of vragen. Ga ik straks nog wel gesprekken kunnen voeren als ik mezelf zo slecht verstaanbaar maak? Een beetje koudwatervrees, zo bij de eerste Franse kilometers.

Ik begin klein: ik oefen mijn bonjour op passerende wandelaars. Dat gaat goed maar ze happen nog niet. Geen uitgebreide gesprekken dus. Tot nu toe zijn de mensen hier vrij kortaf en op zichzelf. We zullen zien hoe dat de komende dagen verder gaat.

Later op de dag ontdekte ik dat er vervangend vervoer rijdt tussen Visé en Maastricht. Ik heb mijn sloffen er afgelopen — en zelfs stukken gerend — om het nog te halen. Goed ook, want de chauffeur vertrok drie minuten te vroeg. Vervolgens reed hij de hoek om, om dáár drie minuten midden op de weg stil te staan, en pas daarna weer verder te rijden. Gekke Belgen. 🤣

Na 30 klotsende busminuten kwam ik uitgeput aan in Maastricht. Ik had het koud en wilde vooral douchen. Gelukkig bleek het hotel een leuk concept te hebben: pods, bunks en houten huisjes, gebouwd in oude herenpanden. Je slaapt met meerdere mensen in zo’n podzaal en deelt de douches en toiletten. City camping noemen ze het. Prima voor nu want de douche is HEET.

Nog even douchen… en daarna na wat tips van locals met de ov fiets naar het food district van Maastricht. Deze keer geen Libanees maar een Afghaan, smullen!