Deel II is begonnen!
De wekker ging om 04:00 uur. Ja, dat is vroeg. Maar met vier wandelaars in opperste staat van paraatheid werkte het als een geoliede machine: aankleden, ontbijten, rugzakken op, naar de auto. Jeanine bracht ons naar Amsterdam Centraal. Een race tegen de klok – 5:57 uur stonden we op de Kiss & Ride, om 6:01 uur vertrok de trein. Sprint, stress, gelukt. Krappe sokken, maar we zaten.
En daarna… rust. Tot Frankfurt hadden we een tafeltje voor vier. De jongens testten grondig de wifi van de ICE – een taak die ze bloedserieus namen. Ondertussen werkte ik aan boodschappenlijstjes. Wat neem je eigenlijk mee naar een berghut waar niks is, behalve uitzicht?
De overstap in Frankfurt ging soepel. In Mannheim hadden we een pauze van twee uur en dat werd een feest. Boodschappen voor twee dagen én een lunch vol gein, chaos en gezinsdynamiek. Ieder kroop weer even lekker in z’n vertrouwde rol. Uiteindelijk hadden we een tas vol lol en maagvulling.
Mannheim naar Offenburg ging snel, en daar pakten we op het nippertje de boemel naar Straatsburg. Buiten: 26 graden. Binnen: een warm welkom van Said, onze Uberchauffeur. Een vriendelijke man met een zachte stem, perfect voor 30 minuten Frans oefenen. Ik stelde vragen, hij praatte – ik luisterde. Heerlijk.
Maar in Schirmeck sloeg het weer om. De zon maakte plaats voor donkere wolken, regen en onweer. 16 graden. We schuilden even bij het station, hesen ons in regenkleding, en gingen. Vier paar schoenen, vier rugzakken, één doel: omhoog.
De GR5 begon hier écht: vanuit het dorp richting de Col du Natzwiller, met als einddoel een boshut op 1000 meter. Onderweg stopte de regen af en toe, maar het bos werkte als een regenton – verticale regen noem ik dat. Gelukkig bleven de schoenen redelijk droog.
We passeerden een kasteel en liepen door bossen vol geuren, stilte en spetters. Rond 19:00 uur bereikten we de hut. Maar… ik had onderweg iets verloren. Mijn waterfilter. ADHD-momentje. 1,6 kilometer terugrennen dus. Even een ommetje van niks. (Dat ging ik later nog voelen.)
De hut, gebouwd door Club Vosges, was perfect: een echte schuilplek. We speelden kaartspelletjes, kletsten, kookten. Tijn en Pijke besloten op de vloer te slapen, terwijl Sverre en ik in de tent kropen. Het regende zachtjes. We vielen uitgeput maar voldaan in slaap.
