Alkmaar naar Nice – Stoppen op je hoogtepunt – dag 37 – Abreschviller naar Schirmeck

Stoppen op je hoog(s)tepunt

Vanochtend werd ik wakker in Abreschviller. Naast mijn tent stond die van een vrouw die gisterenavond nog zichtbaar gestrest was, en een man die haar in alle talen tegelijk probeerde te helpen. Allebei Frans kenteken, allebei half Engels sprekend. Vanmorgen lag er ineens een groot huwelijksboeket achter haar tent – in blauw en wit. Had ze die gevangen? En waar was die man? En ineens viel het kwartje: gisteren, in dat eerste bergdorpje waar ik doorheen liep, was een bruiloft. Blauw en wit waren daar ook de themakleuren. Zij moeten daar zijn geweest. Vanmorgen om vier uur kwamen ze de camping op, bij het eerste ochtendgloren. En zij… lag nu te snurken als een vent. Het is een gezellige avond geweest, zullen we maar zeggen.

Zelf had ik slecht geslapen. De hitte bleef hangen tot laat in de nacht. Mijn tent voelde meer als een sauna dan een schuilplek. Pas rond één uur viel de temperatuur wat terug, toen dreef ik niet meer mijn matje af. Maar goed: ochtendroutine aan, tas pakken, tent oprollen – na 37 dagen zit het in mijn systeem. Om zeven uur stond ik al in de rij bij de bakker. Want zeg wat je wil van Frankrijk, maar hun bakkers zijn helden. Ook op zondag. Ik stopte mijn aankopen snel weg in de rugzak. Eerst lopen, dan eten. Even wat discipline.

Vandaag beklom ik mijn eerste col van het granieten massief: de Col du Donon, van 290 meter naar 1009 meter. Heel wat traptreden. Mijn kuiten hadden er zin in – ik ben graag een berggeit als het omhoog gaat.

Onderweg ontmoette ik Gregory, rugzakwandelaar op de GR5. Hij sprak Frans, Engels én een beetje Nederlands – hij had vijf jaar in Den Haag gewoond. We wisselden thee, verhalen en tips over onderdak uit. Hij omschreef zichzelf als ‘wat stevig’ en loopt ongeveer 17 kilometer per dag, met een flinke rugzak. Ik bewonder zijn tempo en doorzettingsvermogen. Hij noemde mij “sportief”, maar vergat dat ik inmiddels aardig ben afgevallen – zijn extra kilo’s draagt hij nog allemaal met zich mee en dat zijn er niet een paar.

De top was prachtig. Een weids uitzicht over Frankrijk en Duitsland. Ik speurde nog naar de Petit Mont d’Amancy, maar kreeg hem niet in het vizier. Maar deed toch even of ik hem zag.

Mijn schoenen begonnen ondertussen flink te protesteren. Hier en daar missen ze profiel, en de zool is zo soepel geworden als een flipflop. Vooral bij het afdalen werd dat duidelijk: glibberen, schuiven, auw. Auw, auw.

Bij een helder beekje met een picknickbank at ik mijn lunch en viel daar pardoes in slaap. Languit, geen matje, geen kussen – gewoon ogen dicht. Pindakaas op, hoofd vol, voeten moe. En toen wist ik het:

Dit is het perfecte moment om even te stoppen. 

Niet morgen. Niet overmorgen. Maar vandaag. Niet omdat ik niet meer wil – maar omdat het goed is. Vanaf hier wordt het warmer, zwaarder, en logistiek ingewikkelder. En ik zit nu in Schirmeck. Mét een perfecte treinverbinding. Geen nachtelijk gedoe, geen stress. Ik zou eigenlijk pas vrijdag teruggaan. Maar morgen terugreizen voelt als het juiste moment.

En niet onbelangrijk: volgende week staat Sverre op het podium voor zijn groep 8-musical. En daar wil ik bij zijn. Geen bergpas die daar tegenop kan.

Tot hier. Voor nu.

Aan iedereen die me volgde, las, meeleefde, berichtjes stuurde of stilletjes meereisde: dank je wel.

Ik ben geraakt door hoeveel mensen elke dag meeleven, meeschrijven, meereizen. Het schrijven helpt mij – en als het jullie ook helpt, ben ik alleen maar dankbaar.

Morgen dus geen verslag van een vos, een veld vol bloemen of een stinkende camping. Vandaag is een kleine finale.

PS – Deel 2 komt er.

Vanaf Schirmeck – via de Vogezen, de Jura, naar het Meer van Genève en dan de Alpen in.

Misschien samen? Als je klimbenen hebt, houdt van stinkende sokken en schitterende uitzichten – laat het me weten.

Alleen is ook maar alleen.

Tot dan,

David

Deel dit bericht

Gerelateerde berichten

Stoppen op je hoog(s)tepunt Vanochtend werd ik wakker in Abreschviller. Naast mijn tent stond die van een vrouw die gisterenavond

Vanochtend werd ik wakker aan het meer van Rhodes, precies op het moment dat de zon over de horizon prikte.