Zomerlandschappen, speelse koeien en een middeleeuws cadeau

Vandaag begon traag maar zonnig. Geen wekker, geen haast. Ik keerde terug naar het eindpunt van gisteren en zette stevig de pas erin. Eerst acht kilometer wit grindpad: rechte rug, lege gedachten. Daarna rolden de heuvels zich uit in een aaneenschakeling van boerderijen, velden en oogstende boeren.

De zonnebloemen lachten me geel toe, het graan werd binnengehaald, het koolzaad stond op knappen. Alles in het landschap riep: zomer! Zelfs de koeien waren vandaag in feeststemming. Een groepje dames met de staarten als gekrulde wimpers huppelden nieuwsgierig met me mee – speels en levendig. Alsof ze me wilden zeggen: blijf nog even.

Na de lunchpauze bij een oude watermolen (inclusief powernap op mijn matje) volgden nog drie uur door bossen en velden. Het gras stond hoog, het zweet liep, maar het tempo bleef goed. Uiteindelijk bereikte ik Liverdun, eerst weinig bijzonder, maar toen ik afdaalde naar de rivier: wauw. De middeleeuwse stad schitterde vanaf een kalkklif boven de kronkelende Moezel. Stadspoorten, oude muren, een sfeer van eeuwen.

De camping bleek een pareltje aan de rivier – met moestuinen, feestverlichting, een zwembadje en een terras vol Hollanders. Daar ontmoette ik Helmut, een Duitse wandelaar die zijn GR-avontuur in Frankrijk nu beëindigt: “te weinig contact, te veel alleen.” Begrijpelijk, en tegelijk een waardevol gesprek.

Morgen wissel ik het wandelen even in voor wroeten. Een vrijwilligersdag op een biologische boerderij staat op de planning – tijd voor andere spieren. 🌱 Ik wandel er wel eerst heen uiteraard 👣