de geur van vlierbloesem en jeugdherinneringen

Vanmorgen vroeg wakker geworden, na een heerlijke nacht. Ik had een plekje in een dorpje net buiten de drukte. ’s Avonds geen enkel lampje te zien, doodstil. Geen dieren gehoord, echt doodstil. Ik sliep diep. Vanochtend mijn gastheer en -vrouw hartelijk bedankt. Ik liep weg uit Creppe, direct een mooi bospad genomen op de route naar beneden richting Spa.

Onderweg kwam ik nog even langs de dure villawijken. Hier wonen duidelijk de rijkere Walen: ieder huis met z’n eigen kasteeltorentje, oprijlaan, elektrische hekken. Een soort Belgische versie van Wassenaar. Frappant is het wel: Spa heeft net iets meer dan 10.000 inwoners (ter vergelijking: het dorp Bergen heeft er ruim 13.000), maar wel vier casino’s en gigantische badhuizen. Het is voor Waalse begrippen een grote stad, met meerdere middelbare scholen. ’s Ochtends zag ik veel scholieren uit de regio richting school trekken.

Ik liet me later verleiden om een pain au chocolat te kopen — heerlijk. Daarna door het oude centrum van Spa gelopen, oog in oog met pracht, praal en kitsch. Midden in het dorp staat zelfs een groot Van der Valk-hotel met z’n eigen liftje naar boven op de berg.

Toen ik Spa uitliep, begon direct een stevige klim. Ik zou het wel als een rode piste classificeren. Ze hebben hier trouwens in het centrum ook echt ski-pistes aangegeven die ik even later zou spotten. Na honderd meter klimmen stond ik boven op de berg. En ineens: doodstil. Wat een contrast met de kakofonie van werkbusjes, vuilniswagens en schoolverkeer eerder die ochtend.

Langs een van de beekjes die hier vanaf de massieve rotsbergen naar beneden lopen, slingerde het wandelpad prachtig mee. Overal om me heen steile rotsen. Bovenaan vind je een nat heidegebied, een soort veenplateau op zo’n 576 meter hoogte. Wolken uit heel Wallonië worden hier omhoog gestuwd en regenen leeg boven de Hoge Venen. Dat water sijpelt al duizenden jaren door het gesteente. Het beekje waarin ik liep te turen zou je zo kunnen drinken, zo helder.

Boven op de berg was het vol met dennen, aangeplant voor bosbouw. Ik heb nog nooit zulke dikke dennen gezien — misschien groeien ze hier extra hard door het mineraalrijke water. Op het hoogste punt, 576 meter, beklom ik nog een houten toren van 22 meter. Beetje lui om m’n bepakking af te doen — voelde ik wel halverwege. Maar het uitzicht was het waard: je staat daar echt bovenop dit deel van Wallonië. Hoogste punt van de GR5 in België, check.

Vanaf daar daalde ik langzaam af. Eerst door venige stukken, dan grasvelden, dan lage bosjes. Het pad werd op een gegeven moment zo modderig dat ik tot m’n enkels erin stond. Daarna veranderde het ineens in roodbruine leem, en even later in een stenen boerenpad tussen de velden. Vanuit de verte hoorde ik Francorchamps. Het leek erop dat ze daar vandaag aan het racen waren.

Ik had ondertussen een loopneus — zoals altijd hier. Overdag heerlijk weer, maar ’s nachts verandert de tent in een zwembad aan condens. Alles is klam. Het deed me denken aan de keer dat ik hier ooit met Kay liep. We sliepen in hangmatten, ik voor het eerst, en werden zeiknat wakker. Toen hield ik er een flinke voorhoofdsholteontsteking aan over. Sindsdien ben ik er elk jaar wel weer een keer de klos.

Na een lange groene passage door de Hoge Venen — doodstil — liep ik over vlonderpaden. Onder mijn voeten stroomden kleine beekjes richting Spa. Boven had ik een weids uitzicht over de hele vallei, tot ver richting Duitsland.

Langzaam daalde ik af naar Andrimont, waar de wielrenners met mach 10 naar beneden suisden. Daarna verder naar Ruy. Het pad tussen die dorpen is eigenlijk het koeienpad — dat rook ik gisteren in mijn tent al. Nu weet ik waarom: deze paden worden dagelijks door de koeien gebruikt.

Wat me opviel: aan deze kant van de heuvel hebben de huizen ineens een beetje een Duitse stijl, met vakwerk. Het Eifelgevoel. Steeds meer boerderijen en huizen in dat typische hout- en steenwerk.

In Stavelot aangekomen was het flink warm geworden. Ik had me al drie keer ingesmeerd. Ik las dat ik in het Natuurvriendenhuis terecht kon — maar pas vanaf 20.00 uur. Dus: tijd om me te vermaken.

Eerst een uurtje gerust onder een boom, geluncht. Dan pas boodschappen — met een volle maag, anders koop ik troep. Daarna sightseeing. Stavelot is een gekke mix van oud en crappy. Niet Spa. Maar het heeft prachtige delen: de oude abdij, fundamenten uit de 12e eeuw, vakwerkhuizen. Via de route uit mijn jeugd — want ik kwam hier als 9-jarige al op de camping. Later nog een paar keer, ook met Kay en met Jeanine. Langs het zwembad dat nu totaal veranderd is: vroeger een betonnen bak, nu een hip blauw bad. De rivier Amblève ruikt nog steeds brak en ziet er mishandeld uit — die fotografeer ik dus bewust niet.

Na boodschappen besloot ik eerst mijn tent te drogen. Daardoor geen pizza meer gehaald, wel salade en pure chocola. Daarna nog een flinke klim de berg op in de brandende zon, langs een prachtige bio-boerderij. Gouden moment van de dag: vogels die ik nog nooit gehoord heb, prachtig licht. In Logbiermé aangekomen stond er een hertje in de wei te kijken.

Tot slot kwam ik aan bij het Natuurvriendenhuis. Mijn nieuwe vriend was net aangekomen en ik mocht binnen slapen. Wat een cadeau. Een kamer, open haard, alles van donker gelakt hout. Simpel, primitief en geweldig. Dit huis werd eind jaren ’50 opgeknapt door Luikse ondernemers, die het voor hun arbeiders hadden bedacht. Nog altijd wordt het voor een sociale bijdrage beheerd. Mijn overnachting: €16. Minder dan een Nederlandse camping. En het voelt als thuiskomen en pure verwennerij als je het vergelijkt met mijn overkapte slaapzak.

Morgen naar het Duitstalige België richting de grens met Luxemburg.