Vandaag begon ik in Oostvoorne, en rond half negen vertrok ik voor een nieuwe etappe. De eerste twee uur spetterde het, maar dat kon de pracht van het duingebied tussen Oostvoorne en Rockanje niet verhullen. Het was zonder twijfel een van de meest afwisselende duingebieden die ik ooit heb gezien. Steeds weer nieuwe variaties: natte duinen, droge zandvlaktes, heidevelden, en weelderig begroeide stukken met gele lis en watermunt. Overal vogels, sommige voor mij nieuwe soorten. Ben je hier ooit in de buurt ga dat zien!

Rockanje zelf was een kleine teleurstelling. Overal waarschuwingsborden en lelijke huizen. Wat is dat toch met mooie plekken, waarom moeten mensen daar altijd zulke lelijke huizen neerzetten. En dan al die hekken, cameras en palen, wat een armoede.

Gelukkig maakte het volgende natuurgebied alles goed. Een prachtig duinmeer met vogel kolonies en weer nieuwe soorten om te ontdekken. Na deze serene ervaring moest ik via de snelweg oversteken naar Goeree-Overflakkee. Ik besloot met de bus de dijk met snelweg over te steken. Eenmaal aan de overkant deed ik wat boodschappen en begon ik aan een lange wandeling langs een stuk natuur dat ooit een zeedijk was. Deze dijk was doorgebroken tijdens de watersnoodramp van 1953 en had een indrukwekkende geschiedenis. Het is een mooie gebied en je wandelt er langs, prima maar na 17km hetzelfde was ik er wel klaar mee.

Ik sta nu op camping de Grevelingen. Een fantastische plek voor iedereen die van goed kamperen houdt, zeker met jonge kinderen. Er zijn ook twee veldjes voor groepen die kamperen. Terwijl ik dit schrijf hoor ik het gezang rond het kampvuur op de achtergrond, een mooiere avond kan ik me niet wensen.

Nu ik hier zit en me realiseer dat ik een week onderweg ben, voel ik het echt: ik ben er eindelijk in gekomen. De eerste dagen voelden als een noodzakelijk wegrennen, een angst om te dicht bij huis te zijn met een escape als optie. Maar nu, na al die kilometers, heb ik die modus losgelaten. Thuis voelt ver weg, en dit nieuwe leven met alle routines voelt als normaal.

De eenzaamheid? Die gaat me prima af. Ik mijd mensen en zoek de rust op. Het vooruitzicht om straks niemand meer te verstaan, geeft me een vreemd soort voldoening.

Toch blijft het een avontuur vol kleine leermomenten. Nu ik vijf haringen heb gekocht, omdat ik er eerst te weinig had, heb ik er plots vijf te veel. Blijkt maar weer dat ik niet kan tellen. En dan die lepel die spoorloos is verdwenen; ik betrap mezelf erop hoeveel tijd ik in mijn hoofd kwijt ben aan dat stomme ding. En dan mijn RVS theemok, laten staan op de vorige camping. En terwijl ik dit schrijf vindt ik die lepel ineens terug in de slaapzak. Tiny house madness.

Mijn voorraad eten groeit ook gestaag, omdat ik telkens bang ben dat er in het volgende dorp geen winkel is. Ik gedraag me alsof ik al in Noord-Frankrijk zit, waar je echt moet plannen.

Ondanks de diepe, lange slaap die ik nodig heb voor herstel, komt er een gekke rugpijn van het lange liggen. Gelukkig yoga ik dat er ’s ochtends uit en wandel ik de rest weg.

En mijn gasstel, die is een meester in het koken van water, maar bakken is een ander verhaal. Alles wordt zwart in het midden en rauw aan de randen, dus draai ik de pan als een malle rondjes. Een soort meditatieve oefening, ware het niet dat het vooral hypnotiserend werkt en ik de boel alsnog laat aanbranden.

Het hoort erbij. Dit is mijn nieuwe normaal, en het voelt goed.