Een dag van duinen, herten en stormachtige stranden
Gisteren aangekomen bij camping Zeeweg 71 in Overveen, voelde ik meteen de charme van een van de mooiste campings van Nederland. Een idyllisch zwemmeer, een knusse kantine met boeken en bordspellen, en het gevoel van nostalgie.
De nacht bracht echter wat uitdagingen. De korte tentharingen en het zanderige duinlandschap zorgden ervoor dat ik halverwege de nacht mijn tent opnieuw moest opzetten. Maar dat hoort erbij.
Vanmorgen begon met een typische ADHD-David-actie: ik dacht dat ik keurig op tijd was vertrokken, maar eenmaal drie km onderweg realiseerde ik me dat ik mijn wandelstokken miste. Niet zomaar stokken, maar de stokken die ook als tentstokken dienen. Dus liet ik mijn rugzak achter in de berm en rende op mijn trailrunschoenen terug naar de camping om ze op te halen. Bij terugkomst was het inmiddels zonnig, terwijl ik ’s ochtends nog in de regen was vertrokken. Een herinnering dat soms wat langer blijven liggen geen kwaad kan.
Vandaag was zonder twijfel de mooiste route tot nu toe. Door de Amsterdamse Waterleidingduinen gewandeld, waar damherten op slechts meters afstand nieuwsgierig toekeken. De heidevelden waren schitterend en het stuk over het strand was een echte uitdaging. Hoewel de app 11 m/s wind aangaf, voelde het als windkracht 8. Ik kon nauwelijks vooruitkomen, zo hard waaide het.
Na het strand weer door de duinen en de bossen in en uiteindelijk in Noordwijkerhout de nodige boodschappen gedaan. Nu op weg naar de camping om weer heerlijk uit te rusten. De wind is ineens volledig gaan liggen en insmeren is nodig. Een ekster is er met mn eten vandoor gegaan, maar ik de helft weten te redden. Alles ligt nu te drogen in de zon.
